Taryfy gwarantowane - instrument wsparcia rozwoju mikroinstalacji

Szczegóły

Kategoria: Krok 10: Sprzedaż nadwyżek i rozliczenia

Taryfy gwarantowane -  instrument wsparcia rozwoju mikroinstalacji

Jednym z głównych instrumentów wsparcia wytwarzania energii elektrycznej w mikroinstalacji jest system taryf gwarantowanych (feed–in-tariff), który zakłada wyższą i uzależnioną od rodzaju źródła cenę odkupu energii przez okres 15 lat. Jest on ograniczony tylko do instalacji o mniejszych mocach: mieszczących się w przedziałach mocy do 3 kW i o mocy 3-10 kW.

Drugie, bardziej istotne ograniczenie, wskazuje, które instalacje będą mogły skorzystać z dobrodziejstw systemu. Ustawa jest w tym zakresie precyzyjna. Instalacje nowo wybudowane, to jest takie, w przypadku których energia zostanie wyprodukowana i wprowadzona do sieci po 1 lipca 2016 r., oraz instalacje, które zgodnie z art. 41 ust. 7 ustawy zostaną zmodernizowane po tej dacie, z zastrzeżeniem, że w wyniku modernizacji mikroinstalacji nastąpił przyrost mocy zainstalowanej elektrycznej, ale nie więcej niż do 40 kW; nakłady na modernizację mikroinstalacji wyniosły nie mniej niż 30% wartości początkowej modernizowanej mikroinstalacji; urządzenia wchodzące w skład zmodernizowanej mikroinstalacji zamontowane w czasie modernizacji, służące do wytwarzania energii elektrycznej, zostały wyprodukowane nie później niż w terminie 48 miesięcy przed dniem wytworzenia po raz pierwszy energii elektrycznej w zmodernizowanej mikroinstalacji.  

Stawki taryf gwarantowanych wskazane są wprost w ustawie. Zgodnie z art. 41 ust. 10 i 11 ustawy sprzedawca z urzędu odkupi od prosumenta przez 15 lat energię wytworzoną w instalacji o mocy do 3kW po cenach:

 1. hydroenergia - 0,75 zł za 1 kWh;

2. energia wiatru na lądzie - 0,75 zł za 1 kWh;

3. energia promieniowania słonecznego - 0,75 zł za 1 kWh.

Ceny odkupu energii wytworzonej w instalacjach z przedziału 3kW-10kW, zgodnie z art. 41 ust. 15, przez analogiczny okres wynosić będą odpowiednio:

1. biogaz rolniczy - 0, 70 zł za 1 kWh;

2. biogaz pozyskany z surowców pochodzących ze składowisk odpadów - 0,55 zł za 1 kWh;

3. biogaz pozyskany z surowców pochodzących z oczyszczalni ścieków - 0,45 zł za 1 kWh;

4. hydroenergia - 0,65 zł za 1 kWh;

5. energia wiatru na lądzie - 0,65 zł za 1 kWh;

6. energia promieniowania słonecznego - 0,65 zł za 1 kWh.

Okres piętnastu lat liczony jest od momentu oddania do użytkowania instalacji.  

W odniesieniu do gwarantowanych cen odkupu także pojawił się problem rozliczeń. Ustawa nie jest precyzyjna co do ilości zakupionej energii. Pojawiają się głosy, głównie ze strony prosumentów, że całość energii wytworzonej w instalacji powinna zostać wyceniona po stawkach gwarantowanych, na co wskazywałoby literalne brzmienie przepisów. Z drugiej strony spotkać się można z argumentami, że na regulację art. 41 ustawy należy patrzeć całościowo, wobec czego energia wyprodukowana w instalacji powinna zostać zbilansowana z energią odebraną z sieci, a tylko nadwyżki odkupione po stawkach gwarantowanych.

Problem ten będzie miał doniosłe praktyczne znaczenie po wejściu w życie nowego systemu i należy oczekiwać, że spór wokół niego dopiero się rozpocznie. Obie strony mają swoje racje. W sytuacji, w której energia zostanie przed odkupem po stawkach gwarantowanych zbilansowana z energią pobraną z sieci, instrument ten traci moc instrumentu wsparcia rozwoju idei czerpania energii ze źródeł odnawialnych. Z drugiej jednak strony na etapie procesu legislacyjnego często pojawiały się głosy, że mikrogeneracja ma być sposobem na racjonalizację własnego zużycia i redukcję obciążeń z tytułu opłat za energię, nie zaś sposobem na generowanie bezpośredniego przychodu.

Uwaga. Do kwestii wsparcia w zakresie taryf gwarantowanych należy podchodzić  z rezerwą. Warto wiedzieć, że początkowo system ten miał wejść w życie od 1 stycznia 2016r. Następnie termin przesunięto na 1 lipca 2016r. Obecnie toczą się prace legislacyjne dotyczące tej materii i ciężko przewidzieć, jaki będzie ich finalny efekt.